Column oncoloog Hans Westgeest: bucketlist

Mijn spreekuur liep uit en de laatste patiënt van de middag zat niet meer in de wachtkamer. Ik loop naar de doktersassistente en zij zegt lachend: “Hij is even koffie halen. In het restaurant.”

In het restaurant?

Nou ja, ik geef hem geen ongelijk. Ik bel alvast de eerste patiënt van mijn bellijst en tien minuten later komt hij lachend en zich verontschuldigend binnen. Ik val met de deur in huis: de scans waren niet goed en de kanker is ondanks de behandeling weer gaan woekeren. De details hoeft hij niet te horen. “Dokter, moet ik al aan mijn bucketlist beginnen?”

Bucketlist. Ik glimlach. Deze man is ruim de 80 gepasseerd en heeft uiterlijk wel wat weg van Jack Nicholson. Verdienstelijk voetballer geweest, hard gewerkt, hartstochtelijk fan van Engels voetbal en zijn cluppie Sparta. Hij is mantelzorger voor zijn vrouw, die in de laatste levensfase zit.

“Heeft u de film gezien?” vraag ik. Jazeker, zijn ogen beginnen te glimmen. The Bucketlist gaat over een steenrijke man, gespeeld door Jack Nicholson, die vier keer trouwde en weinig sociale contacten meer heeft. En een gepensioneerde automonteur, gespeeld door Morgan Freeman, met een bucketlist maar niet de puf en de middelen om het waar te maken. Ze hebben allebei uitgezaaide kanker en worden vrienden in het ziekenhuis. Samen werken ze toch de bucketlist af en maken hun wensen waar.

“Vroeger, toen ik haar net kende, kocht ik met mijn vrouw een Mini Cooper en hebben er zóveel lol in gehad. We zijn overal heen gereden. Ik heb er naderhand nog twee gehad. Zo’n lekker bakkie, als je een fel bochtje maakte draaide z’n kontje zo lekker mee. Nu gaat het helemaal niet goed met haar gezondheid, na ons lange huwelijk. Maar ik zou zo graag nog eens zo’n Mini kopen. Lekker scheuren. Maar wel netjes en volgens de regels hoor.” knipoogt hij. We praten verder over wat hij belangrijk vindt in het leven.

“Mijn kleinzoon is binnenkort jarig. Ik vroeg hem wat hij wilde hebben.” Hij schiet vol. “Opa, ik wil met je naar Sparta. Schitterend toch? Zo’n jongen kiest niet eens voor zichzelf.”

Hij kiest wel voor zichzelf, denk ik hardop. Wie wil er nou niet herinneringen maken met zo’n opa op de voetbaltribune? We kijken elkaar eens goed aan. Ik vertel hem dat er nog wel een paar behandelingen zijn, dat hij nog wel even mee zal gaan. “Wat zou u doen dokter?”. Ik adviseer hem de behandeling met de minste impact op zijn dagelijks leven. Én dat hij wel aan zijn bucketlist moet beginnen.

We lopen lachend naar de balie. Ik kijk nog eens naar hem en vertel hem dat hij eigenlijk wel op hem lijkt. “Op wie?” vraagt hij. We schieten samen in de lach om mijn antwoord.

Morgan Freeman natuurlijk.