Tiny's verhaal over ALK Therapie
Tiny Alewijnse (60) had te kampen met een aangezichtsverlamming, kaakontsteking, schildklieraandoening, haaruitval en chronische huidaandoening. De evenwichtsproblemen die daar nog bijkwamen waren de druppel die de emmer deed overlopen. In de zomer van 2017 liep ze vast. “Ik ben toen helemaal ingestort”, blikt ze terug. “Ik trok het psychisch niet meer.” Dankzij zogenaamde ALK-therapie (Aanhoudend Lichamelijke Klachten) in Amphia ziet ze het leven weer zonniger in.
Acht jaar lang was de 60-jarige Oosterhoutse aan het sukkelen. “Ik had last van de ene na de andere kwaal. Je probeert jezelf staande te houden, maar op den duur ga je eraan onderdoor”, vertelt ze. “Ik heb echt in een zwart gat gezeten. Ik lag hele dagen op de bank en kon geen daglicht meer verdragen. Bezig zijn met m’n lichamelijke klachten kostte me zo veel energie, dat ik totaal geen puf meer had om met iets anders bezig te zijn.”
Wachten
Helaas heeft Tiny lang moeten wachten op goede hulp. “De huisarts begreep mijn klachten niet, de dermatoloog wist niet wat hij met me aan moest en zelfs de psycholoog van de huisartsenpraktijk kon me niet helpen. Ondertussen zakte ik steeds verder weg. M’n hersenen werden met zoveel ellende overladen, het licht ging uit. Ik had totaal geen energie meer en last van angsten.” In verband met haar angstklachten en chronisch lichamelijke klachten adviseerde de psychiater om ALK-therapie in Amphia te volgen. Daardoor veranderde haar leven totaal.
Samen met andere patiënten volgde Tiny zestien weken lang de therapie. Het traject besteedt aandacht aan de relatie tussen het lichaam en de geest. “Volgens de psycholoog waren alle klachten waarmee ik kampte te verklaren. Ik worstelde met mezelf en verweet mezelf alle ellende. Tijdens de therapie gingen we terug naar de momenten van paniek; de momenten waarop de pijn, angsten, lichamelijke gevoelens en emoties door je hoofd schieten. Door aan iedereen te vertellen wat ik precies voelde, waar ik aan dacht en welke emoties ik had, leerde ik alles te verwerken en weer de balans te vinden.” Tot Tiny’s verbazing bracht ze ook een gedeelte van de therapie in de gymzaal door. “Dat was mijn favoriete onderdeel. We moesten verschillende oefeningen doen. De combinatie van sport en spel is een hele mooie manier om je bewust te maken van je lichamelijke beperkingen en te leren hoe je daarmee om kunt gaan.”
In balans
Tiny leerde hoe ze de balans in haar leven weer kon vinden, onder ander met behulp van mindfulness. “Ik heb geleerd dat ik bewust keuzes moet maken. Je kunt wel heel veel willen, maar je moet jezelf ook de tijd gunnen om rust te pakken. Ook als je kleine stapjes zet, boek je vooruitgang. Hoe langzaam dat misschien ook gaat. Vroeger draafde ik altijd heen en weer, maar dat is voorbij. Ik heb mijn problematiek leren aanvaarden, maar dat vraagt wel een hele nieuwe levensstijl hoor. En dat heeft tijd nodig.” Tiny’s aandoeningen zijn blijvend, maar ondanks dat gaat het beter met haar. Ze heeft een stijgende lijn te pakken. “Natuurlijk baal ik ervan dat ik moet leven met de gevolgen van mijn aangezichtsverlamming. En het is niet leuk om in een rolstoel rond te rijden en altijd een UV-werend petje te moeten dragen. Maar ik heb die hulpmiddelen inmiddels geaccepteerd en focus me op de zaken die ik nog wél kan. Vorige week zat ik voor het eerst weer op de fiets. Ik heb maar een klein rondje gemaakt, maar enkele maanden geleden had ik nooit gedacht dat het ooit nog eens zover zou komen.”
De Oosterhoutse komt inmiddels iets minder vaak bij Amphia over de vloer. “Maar ze laten me niet zomaar los hoor!” verzekert ze. “Ik heb nog steeds last van nek- en hoofdpijnklachten. Een therapeut helpt me daarom met spierontspanningsoefeningen.” Het inmiddels afgeronde ALK-traject was een echte eyeopener. “Ik was psychisch altijd heel sterk, maar door die cursus heb ik ontdekt hoe de mens in elkaar steekt. Het lichaam en de geest horen bij elkaar. Als dat uit balans raakt, gaat het fout.”